دختری نوشته بود که وبلاگش از سال ها پیش به
قوت خودش باقیست، من فکر کردم به هزاران هزار وبلاگی که از 16 سالگی
نوشتهامشان و بعد به کل از صحنه روزگار پاکشان کردهام، نه ردی باقی
گذاشتهام،نه اسم و نشانی. از خودم میپرسم چرا؟ ای کاش بودند و
میخواندمشان آن من ده سال گذشته را. آن من فراموش شده و تغییر کردهی
فرسنگها دور از من حالا را. چرا همه عمرم دوست داشتم آن گذشته معصوم و
نادان را جایگزین حال کمی جا افتادهتر کنم؟ مگر نه این که همین مسیر
نادانی و معصومیت من را کمی از قبل پختهتر کرده بود؟ و همین حال،مگر نادان
سال بعد نخواهد بود؟ دوست دارم همه حقیقت را بگویم ولی هنوز همه حقیقت
برای خودم هم پنهان است. هنوز خودم هم کامل نمیدانم مشکل با خودم و گذشته
خودم چیست. هر چه که بودم من بودم؛ خودم. چرا پنهان میکنم؟ چرا من تغییر
کرده را حذف می کنم؟ همه خوب بودند از همان ابتدای خلقت و فقط من یکی نادان
و معصوم به زندگی ام ادامه می دادم؟ مگر می شود؟ اصلا بشود من چرا باید
تاوان زیادی خوب بودن بقیه را می دادم؟.
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.